Populaire shooter die zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog
Populaire shooter die zich afspeelt tijdens de Tweede Wereldoorlog
Voordelen
- Diverse en meeslepende singleplayer-ervaring
- Drie gevarieerde Asmogendheden vs. Geallieerden speltypen
Nadelen
- De graphics zien er naar huidige maatstaven gedateerd uit
Call of Duty is al jaren een van de grootste gamefranchises, maar het zal je verbazen hoezeer de oorspronkelijke incarnatie van de first-person shooter-franchise nog steeds standhoudt. Wat echt uitzonderlijk is, is hoe Call of Duty erin slaagt om - ondanks de verouderde en anachronistische graphics - een echt en spannend gevoel van plaats te creëren. Het doet dat met behulp van talloze invloeden. Terwijl eerdere shooters zich grotendeels alleen richtten op snelle en kinetische actie, liet Call of Duty zich inspireren door enkele van de grootste films aller tijden.
De bestorming van Normandië in dit spel voelde alsof je de openingsscène van Saving Private Ryan meemaakte toen die voor het eerst werd uitgebracht - en hoewel de graphics niet meer zo geavanceerd zijn als ze ooit waren, is het gevoel dat je je in een bepaalde tijd en plaats bevindt hier nog steeds erg goed gedaan. Dat komt deels door de implementatie van ten minste iets ingewikkelder doelstellingen en het betrekken van je gevechtsteam bij de gevechten. Dat wil niet zeggen dat je het soort squad control tactieken kunt verwachten waar latere first-person shooters op voortbouwen, maar het hebben van AI-gestuurde squadmaten draagt echt bij aan het gevoel dat je niet slechts een man met een geweer midden in een arena bent en meer een enkele soldaat die probeert bij te dragen aan de zaak. Toch zijn ze in de meeste levels constant aanwezig, en de geblafte bevelen en het onderdrukkende vuur creëren een gevoel van levendigheid dat de omgevingen anders niet zouden hebben. Level objectives vervullen een soortgelijke rol: ze veranderen de spelervaring niet fundamenteel, maar geven meer context aan de gebeurtenissen dan andere shooters uit die tijd.
En hoewel Call of Duty duidelijk inspiratie put uit oorlogsfilms, overtreft het die in één opzicht: de manier waarop het perspectieven uit de hele oorlog presenteert. Terwijl latere Call of Duty-spellen zich voornamelijk zouden richten op Amerikaanse soldaten, plaatst het origineel je in de schoenen van soldaten uit de meeste grote legers die betrokken waren bij de Tweede Wereldoorlog. Het resultaat is een groter gevoel van menselijkheid over de hele oorlog en meer variatie in het soort gameplay waar je bij betrokken bent. Het spel begint met een parachutist die stilletjes naar Normandië afdaalt voordat de volledige invasie plaatsvindt, maar dat is slechts het begin van een gebeurtenisgericht oorlogsspel dat je in enkele van de spannendste momenten van de Tweede Wereldoorlog plaatst zonder de geloofwaardigheid uit het oog te verliezen. En ondanks enkele zware scripts in de loop van de missies, is er enige variatie in hoe de gevechten verlopen. Sommige personages zullen sterven, wat je ook doet, maar anderen kunnen leven of sterven afhankelijk van hoe goed je slaagt in de missie of hoe goed je je A.I. teamgenoten beschermt.
De singleplayer-campagne is hier een van de sterkere voor het genre van die tijd, maar hij is ook relatief kort. Je haalt misschien een half dozijn uur uit de hele ervaring, maar het gebrek aan kwantiteit wordt geëvenaard door een aantal solide kwaliteit op het gebied van kunstmatige intelligentie. Hoewel de teamtechnieken zelf een beetje mager zijn, opereren individuele soldaten met een behoorlijke dosis sluwheid. Ze rukken slim op, maken gebruik van dekkingsvuur om naderende bondgenoten te beschermen en duiken achter dekking om uit het zicht te blijven. Naast de gewone soldaten van verschillende legers zul je het ook moeten opnemen tegen tanks en andere zware voertuigen.
Maar de multiplayer is altijd het kroonjuweel van de Call of Duty-serie geweest. Deze versie heeft niet de enorme verscheidenheid aan speltypen die je in latere versies van Call of Duty aantreft, maar het niveau van de multiplayer-speltypen is zo strak dat spelers die genoeg hebben van de seizoenskaarten en ervaringsgerichte progressiesystemen van latere delen van de serie, er wellicht hun voordeel mee kunnen doen. Kortom, er ligt meer nadruk op nauwkeurigheid en snelle reacties dan in latere games, maar er is nog steeds een behoorlijke laag strategie die je moet volgen om succes te hebben tegen de tegenstanders.
Dus waar werk je mee? Het komt voornamelijk neer op standaard deathmatch- en team deathmatch-modi. Met andere woorden, je zult het grootste deel van je tijd doorbrengen met het neerschieten van de tegenstanders, zonder dat je diepere doelen hoeft na te streven. De maps zijn klein en snel, waardoor je een gevoel van strategie nodig hebt, maar meer op reflexen moet letten. De drie andere modi zijn uniek genoeg om waarde te hebben, zelfs gezien de hoeveelheid groei die deze serie in de loop der jaren heeft doorgemaakt. Beide modi zetten de Asmogendheden tegenover de Geallieerden, maar ze verstoren de machtsbalans op unieke manieren en creëren een gevoel van asynchrone gameplay dat ver vooruit was.
Call of Duty is zeker niet zo flitsend of diepgaand als de games die eraan voorafgingen, maar dat betekent niet dat het niet de moeite waard is. Of je nu wilt zien hoe de serie begon of wilt terugkeren naar een eenvoudiger benadering van de militaire ervaring, er is veel om van te houden. Het volstaat te zeggen dat het misschien wat simpeler is, maar er is hier veel meer dan alleen nostalgie aan het werk.
Voordelen
- Diverse en meeslepende singleplayer-ervaring
- Drie gevarieerde Asmogendheden vs. Geallieerden speltypen
Nadelen
- De graphics zien er naar huidige maatstaven gedateerd uit
